Cape Tribulation

Na een paar fantastische dagen in Port Douglas was het vandaag tijd om verder te reizen, naar Cape Tribulation. Dit is onze meest noordelijke bestemming in Queensland. Veel noordelijker kunnen we niet komen want vanaf hier is het alleen nog maar zandweg en daar is onze camper niet voor gebouwd. Voor we gingen vertelde David dat hij alle wissels had omgezet van de suikerriet spoorweg bij de camping. Als dat hier verder maar goed gaat! We zijn bijtijds in de ochtend vertrokken want het was tenminste 2 uur rijden naar Cape Tribulation en s’middags hadden we al volgepland. De route was afwisselend en vooral heel mooi. We reden langs bananenplantages, suikerrietvelden, met aan de ene kant de heuvels met regenwoud en aan de andere kant de kust. Op verschillende plekken waren uitzichtpunten aangelegd, die ansichtkaartwaardig zijn. Op een bepaald moment moesten we met een pondje, over de Daintree River. Dit was een grote brede rivier met aan weerszijden regenwoud. Toen we aan de overkant kwamen was de weg nog maar heel smal en gingen we al slingerend met stijgingen en dalingen verder door de jungle. Een mooie weg, maar wel oppassen want onze camper is hoog en flink groot. Ondertussen natuurlijk genieten. Het was een prachtige rit. Rond het middaguur kwamen we op Camping Cape Tribulation aan. Gelukkig hadden we een paar dagen geleden gebeld om te reserveren. We kregen een mooie ruime grote plaats toegewezen, vlak bij het strand. Via het paadje tussen de palmbomen achter onze camper is het vijfig meter lopen tot het strand. Het is een hele mooie eenvoudige rustige camping, midden in de natuur. Bij de receptie staat een kaart van de baai met daarop een pijl die wijst naar de camping. Het bijschrift luidt “Paradise Found”. Als je ziet hoe mooi het hier is kan dit wel kloppen. De tafel en stoelen uitgezet, even rondgekeken en toen naar de Exotic Fruit Farm gereden, die een stukje verderop in het regenwoud verscholen ligt. We hadden hier telefonisch geboekt om exotisch fruit te gaan proeven. Het was nog iets te vroeg toen we daar aan kwamen. De eigenaresse kwam ons op de oprit tegemoet en vertelde ons dat ze nog niet helemaal klaar waren met de voorbereidingen. We konden wel zolang even rondlopen in de boomgaard en kijken wat daar zoals groeide. Er stonden ook bordjes bij, we konden zelf dus wel op ontdekkingstocht, zo van “Oh wel, that’s a Bla Bla”. Nou ja, we hebben heel wat bla bla’s gezien en even later, om kwart voor twee, konden we plaatsnemen in wat op een theehuisje leek. Eerst kregen we een glaasje limoensap op onze smaken te neutraliseren. We zaten met in totaal 30 personen in een kring rond een tafel. Hierop stond een grote schaal met exotisch fruit. Op de carambola na kende ik geen van deze vruchten. Digby, de eigenaar, vertelde dat hij en zijn vrouw vroeger leraar en lerares waren op de middelbare school en op zoek waren naar iets heel anders. Toen ze tijdens een vakantie in Cape Tribulation aankwamen, werden ze beiden verliefd op deze mooie afgelegen plek. Ze hebben toen hun baan in het onderwijs opgezegd en een stuk grond gekocht in het regenwoud. Hier hebben ze, na veel research, exotische fruitbomen geplant om zo in hun levensonderhoud te voorzien. De exotische fruitsoorten komen vooral voor in tropische gebieden. De meeste fruitsoorten zijn vrij onbekend. Van iedere vrucht vertelde Digby eerste de wetenswaardigheden en wat je kunt verwachten als je deze vrucht proeft. De betreffende vruchten werden daarna in stukken gesneden, op borden gedaan en uitgedeeld om te proeven. Op de menukaart stonden de volgende vruchten: breadfruit, pommelo, carambola, sapodilla, davidson plum, black sapote, rollinia, atemoya en soursop. De smaken waren heel verschillend en vaak verrassend lekker. De carambola was veel voller van smaak dan ik gewend was. Dat komt volgens Digby omdat deze aan de boom gerijpt is en dus veel meer tijd heeft gekregen om op smaak te komen. De vruchten die commercieel verbouwd worden, worden groen geplukt en kort voor verkoop kunstmatig gerijpt door ze uit de koeling te halen en in de warmte te brengen, of eventueel met gas te behandelen. Deze vruchten hebben dus niet de volle smaak zoals bij hem. Breadfruit was een soort zetmeel vrucht, de plakjes ervan kun je frituren, of in de oven bakken. Je krijgt dan een soort friet, best lekker. Pommelo was een grote ronde gladde vrucht. Het vruchtvlees zag eruit als een soort sinasappel en smaakte bijna als een grapefruit, alleen lang niet zo zuur. Hij vertelde dat de sinasappel ooit in China was ontstaan uit een kruizing tussen een mandarijn en de pommelo. Leuk om te weten. Zo ging het verder. Het fruitproeven was leuk. Digby vertelde ook heel boeiend en enthousiast. Na afloop kregen we van hem nog een rondleiding door de boomgaard en vertelde hij ons wat het is om in de tropen hier te wonen. Het huis is aan nagenoeg alle kanten open, zodat door de wind het vocht eruit kan in het natte seizoen. Het is “cyclone-proof” gebouwd, dat wil zeggen: alles is met dubbele bouten aan elkaar bevestigd. Dure meubels, stereo installaties, mooie kleren, het is allemaal niet geschikt voor hier, omdat alles nat en vochtig wordt en dan heel snel verrot of verschimmelt. Eenvoud en degelijkheid, daar moet je het in de tropen van hebben. De temperatuur wordt in de zomer hooguit 35°, de vochtigheid wordt dan enorm hoog. De `opbouw periode`, vanaf october, is het ergste. Dan wordt het alsmaar benauwder. Als de regens in december/januari komen voelt het als een bevrijding. Alles komt dan heel snel tot leven in het regenwoud en de natuur wordt daardoor enorm mooi. Ook de cyclonen horen erbij. Niet alleen verwoesten ze veel, maar daarna komt er ook weer nieuwe bloei tot stand. We hebben afscheid genomen van Digby en zijn vrouw en zijn toen teruggegaan naar de camping. Gemakshalve hebben we een fish