Great Barrier Reef

Vandaag was het zover. We hebben eindelijk gedoken in de outer reefs van de Great Barrier Reef. Na een snel ontbijt en een kop koffie zijn we om half acht opgepikt door de transferbus naar de jachthaven van Port Douglas. Inchecken aldaar en de boarding passes afgehaald. Om kwart over acht gingen we aan boord van de Silversonic. Dit was een supersnelle catamaran speedboot, die ons naar de buitenkant van het rif zou brengen, zo’n 50 km uit de kust. Er waren ca 45 passagiers op een bemanning van ca. 8 personen. Eerst een lekker ontbijtje met een tweede kop koffie. Bij het ontbijt werden ook pillen tegen zeeziekte uitgedeeld. Op aanraden van de bemanning hebben we deze toch maar ingenomen. Er stond een windje op zee en het zou wel eens “a little bumpy” kunnen worden. Toen de boot de haven uit was en op volle zee kwam bleek dat inderdaad het geval. De golven waren 2 tot 3 meter hoog en het schip ging inderdaad met hoge snelheid vooruit maar kantelde daarbij allerlei kanten op. De golven sloegen stuk op het voorsteven en klotsen over de zijkanten van de boot. Er zaten enkele Japanners op het achterdek, die werden kletsnat en waren snel weer binnen. Het leek eerder op een achtbaanrit dan een boottochtje. Het schip stuiterde alle kanten op. Verschillende mensen werden ziek en moesten overgeven. Lopen was gevaarlijk. Dat bleek toen ik van het benedendek omhoog kwam. Doordat het schip na een hoge golf ineens een grote val maakte werd ik gelanceerd en zat ineens bij een Italiaanse dame op schoot! We konden er wel om lachen. Daarna toch maar gauw terug naar Marjolein en de jongens. Na het invullen van de nodige papieren en het checken van de certificeringen was alles in orde om te gaan duiken. Zekerheidshalve heb ik een digitale fotocamera gehuurd, om indrukken van onze duiken vast te leggen. We kwamen na zo’n drie kwartier varen bij onze duikbestemming, de Agincourt Ribbon Reefs. Er zou op drie verschillende plekken gedoken gaan worden, bij “Phils” , “Turtle Bay” en “Castle Rock”. Gauw onze duikuitrusting aan (1 mm stingersuits en een 4mm shortie eroverheen), buddychecks en het water in! Het was heerlijk warm water van zo’n 24°C. Het water was bij de Whitsundays al mooi helder, maar hier was het nog helderder. Het zicht was zeker 20 tot 30 meter, prachtig. Het blijkt inderdaad zo te zijn dat als je naar beneden kijkt, het helemaal niet zo diep lijkt als het in werkelijkheid is. Toen onze hele groep duikers ( 7 man onder leiding van onze dive-instructor Vicky) ging afdalen naar de bodem kwamen we uiteindelijk op 17 meter diepte uit. Het leek van boven nog geen 10 meter diep. Het koraal en de vissen was adembenemend (eigenlijk heel gevaarlijk voor een duiker !!). Het was sprookjesachtig. Het deed me denken aan de documentaires van vroeger van Jacques Cousteau, zo mooi allemaal. We zagen heel veel prachtige scholen vis in allerlei mooie kleuren. We zwommen aan de buitenzijde van het rif langs hoge wanden en grote koraalstructuren. Bij iedere koraalgroep zijn weer ander soortige vissen die er verblijven. Als er gevaar dreigt schuilen ze gauw of vormen een school. We hebben een rondje gezwommen door deze schitterende onderwaterwereld en kwamen uiteindelijk weer netjes bij onze boot uit. Vinnen uit en via de trap het achterdek op. Brrr wat was het ineens koud! Er stond een flink briesje. In het water was het stukken aangenamer. Gauw duikspullen uit, afdrogen, warme trui aan en naar binnen. Koffie met cake, muffins en koekjes stonden klaar voor ons. Lekker even bijgekletst. Ook Marjolein en Jeroen, die gesnorkeld hebben vonden het prachtig en hebben genoten. Vervolgens ging het schip verder naar de tweede duikplek. Nog geen 5 minuten varen en we werden al weer opgeroepen om ons klaar te maken voor de tweede duik. Deze plek was ook heel kleurrijk, er was weer volop vis en prachtig koraal te zien. We hebben verschillende bijzondere vissen gezien: twee lion fishes (zeer giftige koraalduivel), een witpunt rifhaai van ca. 1,5 meter, een prachtige kreeft, een grote rotsvis, een pijlstaartrog, verschillende grote “snappers”, clownfishes ( de “nemo” visjes), etc. Toen we bijna klaar waren met onze duik en weer in de buurt kwamen van de boot, kwam er plotseling een hele grote groen-blauwe vis van 1,5 meter groot naar ons toe zwemmen. Vicky zei later dat dit Gregory was. Hij woont in deze buurt en komt hier vaker naar duikers toe. Deze vis is een “Maori varp” volgens haar. Ondanks de naam “turtle bay” hebben we geen schildpad gezien, je kunt nu eenmaal niet alles hebben. Daarna tijd voor lunch: een warm en koud buffet, met fruit erbij, opnieuw prima verzorgd. Toen we klaar waren met eten werden de motoren weer gestart en gingen we naar de derde locatie. Ondertussen moesten we ons opnieuw klaarmaken om te duiken. De derde duikstek was een klein rond rif met de naam “Castle Rock”. Aan één kant van het rif was het ca. 18 meter diep, aan de andere kant ongeveer 8 meter. Opnieuw langzaam en beheerst afgedaald en daarna weer een mooie tocht gemaakt. We kwamen ook deze keer veel moois tegen. We zagen een mooie “Cuttlefish”, ofwel een donker bruine baarsachtige vis van zo’n 50cm naar ons toe zwemmen. Vicky deed voor hoe we hem konden aaien. De vis bleef er heel rustig onder. Ook zagen we een hele mooie zonnevis (?) zwemmen die prachtige bewegingen met zijn vinnen maakte. Heel bijzonder. Opnieuw hebben we weer erg genoten van het prachtige onderwaterleven. Jammer genoeg was ook deze duik alweer in veel te korte tijd voorbij. De tijd was ook nu weer voorbij gevlogen. De 35 tot 45 minuten van onze duiken leken achteraf eerder 10 to 15 minuten geduurd te hebben. Maar duikcomputers liegen niet en de lucht is eindig. Bij 50 bar is de duik voorbij, dat is nu eenmaal de regel. Gelukkig hebben we nu de foto´s nog. Enkele hiervan zal ik bij dit verslag voegen. Na deze laatste duik hebben we ons snel aangekleed en zijn we door schipper Sharky (hij heette echt zo..) weer naar Port Douglas gebracht. Opnieuw was het een helse tocht, het schip danste weer over de zee. Maar we waren er nu aan gewend. Dus logboeken ingevuld en af laten tekenen, bijkletsen en samen nagenieten. Een bemanningslid kwam flink ten val tijdens haar “wandeling” over het binnendek. Ze werd door een collega weer ter been geholpen en afgevoerd naar de bemanningsruimte. Uiteindelijk kwamen we bij de kust aan en voeren de haven in. Toen we later op de camping aan waren gekomen hebben we lekkere grote pizza’s besteld en opgepeuzeld. Chocolade mousse na. Nu allemaal een beetje bijkomen van deze geweldig mooie dag. Morgenvroeg rijden we verder naar het noorden, naar Cape Tribulation. We gaan dan tropisch fruit proeven en s’avonds een nachtwandeling maken door het Daintree National Park, onder leiding van een gids. Dat belooft dus weer heel wat!