Fraser Island

Vroeg op vandaag, de wekker ging om 7 uur. Vandaag maken we de dagtocht naar Fraser Island. Dit is het grootste zandeiland van de wereld. Je vind er helderblauwe zoetwatermeren, riviertjes en zandverstuivingen. Het eiland heeft verschillende soorten subtropische begroeiingen, van gras, moeras tot bos en zelfs een subtropisch regenwoud. Voor een zandeiland is dit heel uniek, daarom staat het op de Unesco lijst van beschermde natuurgebieden. Je kunt het eiland alleen betreden als je over een vergunning en een 4WD auto beschikt, of je moet een een excursie boeken. Na ons snel opgefrist te hebben en een kop koffie met een dubbele boterham met jam als ontbijt vertrekken we naar de receptie van de camping. Klokslag 7.40 uur worden we daar opgepikt door de 4WD bus. Deze rijdt naar Inskip Point waar we de veerpont naar het eiland nemen. We zien voordat we aan boord van de pont gaan, enkele dolfijnen de baai in zwemmen. Waarschijnlijk gaan ze naar Tin Can Bay. Hier komen al verschillende jaren, iedere ochtend, wilde dolfijnen om gevoerd te worden door toeristen. Als we van de pont af gaan, gaat de rit van de bus verder over het strand. Onze chauffeur is een local met echte Aussie-humor en hij rijdt als een Parijs-Dakar rally-coureur in zijn grote bus met hoge snelheid over het strand en over de zandwegen op het eiland. Op de zandwegen zwiept en schudt de bus alle kanten op. We leggen die dag nagenoeg 200 km af. Eerst gaan we richting Eurong Beach resort waar we koffie, muffins en koekjes krijgen. Daarna bezoeken we Lake McKenzie. Dit meer staat bekend om zijn glasheldere water en hagelwitte stranden. Het ligt hoog in de heuvels en wordt alleen gevoed door regen. Aangezien het de laatste weken flink geregend heeft is het strand klein. We worden gewaarschuwd voor de Dingo’s. Enkele dagen geleden is er een Duitse toerist aangevallen, hij had gegeten, flink gedronken en was op de grond in slaap gevallen. Een dingo heeft hem vervolgens verwond aan zijn armen en benen. De man is afgevoerd naar een ziekenhuis. Onze chauffeur vertelt ons dat het verboden is om voedsel buiten bij je te hebben. Als er een dingo komt moet je je gewoon gedragen en het beest met rust laten. Je moet rechtop blijven staan, bij voorkeur in een groep, en afstand bewaren. Dan doen ze je niets. Het klinkt allemaal logisch.
Marjolein, Nico en David gaan snorkelen in het meer. Aangezien het meer een bodem van zand met daaronder verharde turf heeft, is het water licht zuur (pH = 4,1). Daarom is er weinig leven te verwachten. Op de plaatselijk zoetwater schildpad en een bepaald soort visjes na leeft er niets in dit meer. Het snorkelen in het heldere water was wel mooi, maar vis of schildpadden hebben ze niet gezien. Na deze zwempartij hebben we onze rit vervolgd en een wandeling gemaakt door een stukje subtropische regenwoud. We hebben immens hoge en dikke bomen gezien met lianen en hertshoornplanten, die aan de boomstammen kleven. Het is een eeuwenoud bos met een prachtige begroeiing. Ook hebben we verschillende varensoorten gezien, waarvan er één meer dan 2000 jaar oud was, indrukwekkend. We hebben enkele vogels gehoord en gezien, maar volgens onze chauffeur komt het woud s’avond pas echt tot leven omdat de meeste dieren (leguanen, slangen, kikkers, vleermuizen, vogels, possums, etc.) dan pas actief worden. Na een uitgebreid warm buffet in het resort vertrekken we met de bus weer richting strand. We zien een dingo bij een 4WD auto lopen. Hij probeert visaas uit een plastic emmer te stelen en slaagt daar bijna in. De visser jaagt hem weg, onze bus staat even stil zodat we het beest kunnen fotograferen. Daarna rijden we verder langs het strand naar het noorden. Onderweg zien we nog een dingo lopen. Volgens de chauffeur leven er nog zo’n 150 tot 200 dingo’s op het eiland. Na 35 km rijden komen we aan bij het scheepswrak van de Maheno, dit was vroeger een luxe passagierschip. Nadat het uit de vaart is genomen is het schip verkocht aan de Japanners om te worden verschroot. In juli 1935 werd het versleept naar Japan. Maar ze kwamen in een storm terecht en de sleepkabel brak waardoor het schip stuurloos werd en strandde op de kust van Fraser Island. Tijdens de 2e wereld oorlog is het wrak verschillende keren beschoten en gebombardeerd, bij oefeningen van de luchtmacht. Nu rest er alleen nog een oud verroest karkas, dat prachtig is om te fotograferen. Dat doen we dan ook. Zo’n 10 km verder bezoeken we zandformaties. Door erosie van de zandwand zijn er allerlei zandlagen met verschillende kleuren blootgelegd. De tientallen verschillende kleuren hebben doorgaans gele of rode tinten, deze kleuren zijn ontstaan door oxidatie van het zand. Op de weg terug stoppen we nog bij Eli Creek. Dit is een riviertje dat via het strand in zee stroomt. Er is een houten pad aangelegd om het riviertje landinwaarts te volgen. Samen met Nico en Marjolein besluit ik om gewoon door de rivier te lopen, dat mag ook en is veel leuker. Het water is glashelder en ongeveer een halve meter diep, de begroeiing is subtropisch. Mooi! We hebben ongeveer een half uurtje tijd, dan vervolgen we onze trip richting het resort om enkele andere touristen op te pikken waarna we over het strand terug gaan naar de veerpont. Het is inmiddels vloed aan het worden en het strand wordt steeds smaller. Uiteindelijk besluit onze chauffeur om een binnenweg te nemen en hij rijdt een duinweggetje is. Dit lukt niet, we komen de heuvel niet op. Terug het strand op, een nieuwe aanloop nemen en via de rechter weghelft dan maar. Het lukt net. Via de zandweg verder. Alhoewel er borden staan met een opschrift 40km, rijdt onze chauffeur als een ware snelheidsduivel. Onze snelheid bedraagt zeker 80 km/uur. De bus schudt en trilt hevig maar we schieten flink op. Na enige tijd komen we weer op het strand uit, vlakbij het vertrekpunt van de veerpont, die op ons ligt te wachten. We zijn waarschijnlijk de laatste passagiers vandaag. Om kwart over vijf worden we weer afgezet bij de camping. We eten vandaag de resten pasta van gisteren op, lekker makkelijk. Vanavond niet al te laat naar bed. Morgen gaan we weer verkassen. Het plan is om naar Cania Gorge National Park te rijden. Dat is een reis van ca. 410 km. Opnieuw bijtijds eruit dus!