Kuttabul

Afgelopen nacht op de Cania Gorge camping was opnieuw erg koud. We hebben de hele avond de verwarming in de camper aan gehad, tot het tien uur was. Toen moest hij uit, om geluidsoverlast te voorkomen. Het koelde toen snel af binnen, kennelijk is de camper slecht geisoleerd. We zijn met kleren aan onder de wol gekropen en hebben desondanks een koude nacht gehad. Vanochtend om half acht ging de wekker, de zon was net op en de temperatuur binnen was +1°C. Toilettassen gepakt en op naar de toiletblokken om ons op te frissen. Buiten gekomen zagen we dat er ijs op de ruiten van de auto´s zat. Ook van onze camper was de vooruit bevroren. Het had dus flink gevroren. Na een snel ontbijt en een kop koffie hebben we afscheid genomen van Gerard, de campingeigenaar. Daarna hebben we onze reis naar het noorden voortgezet. Via Biloela hebben we de Burnett Highway uitgereden tot we in Rockhampton aankwamen. Tijdens dit stuk van de rit reden we door een groot uitgestrekt landschap met heuvels, bossen en weidegebieden met rundvee. Er lagen veel dode kangaroes langs de weg. Tot aan Rockhampton was er heel weinig verkeer. Lekker ontspannen rijden dus en genieten van het mooie landschap. Rockhampton zelf is een grote stad, die als doorvoer dient voor grondstoffen uit het binnenland zoals uranium, bauxiet, steenkool, ijzererts, etc. De Aussies aan het kampvuur vertelden dat de verkoop van grondstoffen de belangrijkste inkomstenbron van het land is “if we can dig it up, we will sell it!”. Van een lange termijn visie en duurzaam ondernemen is nog nauwelijk sprake in Australië. Dit komt volgens de campingeigenaar omdat het land een twee partijenstelsel heeft. Net als in Engeland is er een liberalparty en een labourparty, deze zijn niet echt veranderingsgezind. De Greenies daarentegen hebben wel een duidelijke visie over duurzaamheid, het ontwikkelen van alternatieve energiebronnen, behoud van de natuur, etc. maar zij hebben nog weinig macht. Rockhampton is ook de stad waar al het rundvee uit het binnenland per roadtrain of spoor naar toe gevoerd wordt om “verwerkt” te worden tot vlees. Bij binnenkomst van de stad kom je langs een rotonde met een groot beeld van een rund. De stad zelf, tenminste wat wij er van hebben gezien, is mooi aangelegd, nette brede wegen, parken, een botanische tuin. Na een lunch bij Hungry Jack (“best burger in town”) in de vorm van een “ultimate double whopper”, die uiteraard gigantisch groot en erg lekker was, zijn we verder gereden over de Bruce Highway. We zijn nu weer in de tropen, want we zijn in Rockhamton de Capricorn keerkring gepasseerd. Via de stad Marlborough (van de sigaretten?: het landschap zag er wel zo uit dat je hier de Marlborough man te paard kon verwachten) en Sarina kwamen we in Mackay aan. Dit is een grote plaats aan de kust. In deze omgeving zijn veel velden met suikerriet. In nagenoeg iedere plaats is er een “sugarmill” ofwel een suikerfabriek. Het riet wordt daar naar toe vervoerd met speciale treintjes. Je ziet overal rails door het landschap lopen. In de fabriek wordt het riet versnipperd en opgekookt in water, waarna er geconcentreerd wordt tot stroop en eventueel gekristalliseeerd wordt tot suiker. De uitgeëxtraeerde pulp wordt verbrand. Ook hebben we katoenvelden gezien, in de omgeving van Rockhampton. De camping die we op het oog hadden was vol. Maar op een andere camping 35 km verderop, in een plaatsje met de naam “Kuttabul” was nog wel plek. Daar staan we nu, voor 1 nacht. Het is hier s’nachts ook fris maar het vriest hier gelukkig niet. Morgen nog een klein ritje van 150 km naar Airlie Beach, dat is de uitvalsplaats om te zeilen en te duiken bij de Whitsunday Islands. Als we daar gesetteld zijn maken we onze plannen en boekingen voor de komende dagen.